O książce: 1999 / Życie Leonida Utesova jest pełne paradoksów. Bez żadnego wykształcenia muzycznego stał się najpopularniejszym piosenkarzem swoich czasów. W kraju, w którym jazz został raz na zawsze uznany za „muzykę grubych ludzi”, udało mu się nie tylko stworzyć, ale także przez wiele lat zachować pierwszy radziecki jazz. Wreszcie, nie będąc pisarzem, napisał niesamowitą poezję i opublikował trzy książki prozatorskie. Trzymasz teraz jednego z nich w dłoniach. Książka ta zawiera nie tylko wspomnienia przedrewolucyjnej Odessy, NEP-u i Wielkiej Wojny Ojczyźnianej; nie tylko opowieść o różnorodnych teatrach – od Teatru Meyerholda po odeskie teatry miniaturowe; nie tylko „konstelacja” imion - ci, z którymi Leonid Utesow był przyjaciółmi, pracował i spotykał się: Majakowski i Meyerhold, Zoszczenko i Babel, Kaczałow i Khenkin, Dunaevsky i Bogoslovsky... Najważniejsze w tym jest inaczej: humor i smutek , mądrość i nadzieja. I miłość. Do muzyki, życia i ludzi.